Promocja ta doskonale wpisywała się w uroczystości związane ze świętem miasta czyli Dniami Wilna, gdyż miasto było w tym czasie odwiedzane przez licznych turystów nie tylko z Litwy. Odbywały się też liczne imprezy plenerowe, co zachęcało również mieszkańców do wyjścia z domów, a tym samym odwiedzenia naszego stoiska z polskim mięsem drobiowym serwowanym z postaci porcji z grilla oraz uczestnictwa w przygotowanych konkursach i zabawach również dla dzieci.
Jak wiemy Wilno znajdywało się kiedyś w granicach państwa polskiego i jest ściśle związane z naszą historią. Obecnie w Wilnie mieszka liczna Polonia i głównie do niej z jej udziałem i do niej była adresowana promocja drobiu.
Trochę o mieście i jego historii:
Pod względem powierzchni Wilno jest największym miastem w krajach bałtyckich i jest to duży ośrodek gospodarczy, finansowy, przemysłowy oraz węzeł komunikacyjny, ośrodek kulturalny i naukowy; 8 uniwersytetów, w tym Uniwersytet Wileński. W Wilnie znajduje się cenny zespół obiektów zabytkowych wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1994. Jest to ośrodek religijny; ponad 40 kościołów rzymskokatolickich, a także ok. 20 cerkwi prawosławnych, kościoły protestanckie, 3 synagogi żydowskie, kienesa karaimska, cerkiew staroobrzędowców.
Liczba ludności miasta w 2020 roku wyniosła 545 tys. mieszkańców, wraz z aglomeracją ok. 820 tys.
Wilno jest głównym ośrodkiem polskiej kultury, ze szczególnym uwzględnieniem kultury literackiej i nauki na Litwie.
Początki miasta sięgają średniowiecza, a pierwszy król Litwy Giedymin, przeniósł swoją siedzibę z Trok do Wilna i prawdopodobnie wzniósł drewniany gród na Górze Zamkowej.
Najazdy krzyżackie spaliły miasto, ale przełomowym rokiem dla Wilna był rok 1387. Wielki książę litewski i król polski Władysław Jagiełło w tym właśnie roku w konsekwencji zawartej unii z Polską w 1385 r w Krewie, zorganizował w Wilnie uroczystość Chrztu Litwy oraz w tym samym roku nadał mu prawa miejskie magdeburskie.
Zaczął też sprowadzać osiedleńców, a w roku następnym ustanowiono podporządkowaną Gnieznu katolicką diecezję wileńską. Wilno rozwijało się dynamicznie, powstawały liczne cechy rzemieślnicze. W 1390 roku Krzyżacy i Książe Witold ponownie spalili miasto i zamek dolny.
W 1413 roku król Jagiełło ustanawia w Wilnie województwo wileńskie. W 1441 roku Kazimierz IV Jagiellończyk potwierdza prawa miejskie, powstaje Zamek Górny, a w 1464 roku nadaje ustawy sądowe, potem powstał obok katedry murowany Zamek Dolny Sudiebnik. Następnie rozbudowano Zamek Dolny i rozpoczęto budować mury obronne.
W latach 1323-1795 Wilno było stolicą Wielkiego Księstwa Litewskiego -od 1569 część Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Najświetniejszy okres w dziejach miasta to czasy zygmuntowskie. Na mocy przywileju króla Zygmunta Augusta II z 1568 roku Wilno uzyskało zrównanie swych praw z Krakowem. Powstała wówczas mennica, arsenał, młyny, most na Wilejce, liczne szpitale i pałace. Wilno stało się miastem wielu narodowości Litwini , Polacy, Rusini, Białorusini, Żydzi, ,Niemcy, Włosi, Ormianie, Tatarzy.
W 1579 król Stefan Batory założył Akademię prowadzoną przez jezuitów, co stało się zalążkiem Uniwersytetu Wileńskiego.
W dniu 7 sierpnia 1655 rozpoczął natarcie na stolicę Litwy car Aleksy, po wycofaniu się wojsk Janusza Radziwiłła po bitwie pod Wilnem.
Duże zniszczenia miastu przyniosła także rosyjska okupacja trwająca do 1660. Miasto w tym czasie stało się dla Żydów „Jerozolimą Północy”. Działała tu jedna z najwybitniejszych szkół talmudycznych na świecie.
W trakcie insurekcji kościuszkowskiej, 1794 doszło w Wilnie do walk, w trakcie których wyparto z miasta Rosjan. Jednak w 1795 miasto znalazło się w zaborze rosyjskim i stało się stolicą guberni.
Podczas wojen napoleońskich przez miasto w 1812 przeszły 200-tysięczne wojska Napoleona, w tym oddziały polskie. Pomimo grabieży armii napoleońskiej był to dla miasta okres krótkotrwałej wolności (lipiec – grudzień 1812). W Wilnie zainstalowano podległy Francuzom i złożony z Polaków tymczasowy rząd Komisja Rządząca Tymczasowa.
W efekcie klęski Napoleona w Rosji, resztki Wielkiej Armii wycofały się przez Wilno. Już 10 grudnia 1812 Wilno ponownie zajęli Rosjanie.
W XIX Wilno było miejscem rozwoju licznych patriotycznych organizacji np. filomatów, filaretów Związek Patriotyczny i Szubrawców. W lecie 1823 doszło w Wilnie do masowych aresztowań polskiej młodzieży. W tym czasie w Wilnie studiował i był więziony Adam Mickiewicz. Po powstaniu listopadowym z 1831 Rosjanie zamknęli uniwersytet. Przywódców powstania powieszono na Placu Łukiskim.
Według spisu ludności z 1897 r., w Wilnie Litwini stanowili 2% ludności, a Polacy 31-39%.
W latach 1915-1918 Wilno było okupowane przez Niemców. Po ustąpieniu Niemców rozgorzał polsko-litewski konflikt o Wilno. W 1918 w celu ochrony ludności polskiej powołano Samoobronę Krajową Litwy i Białorusi, która 1 stycznia zajęła miasto. Już jednak 5 stycznia 1919 Wilno zajęli bolszewicy.
9 października 1920 oddziały Żeligowskiego weszły do miasta. Proklamowano utworzenie państwa, tzw. Litwy Środkowej. 20 lutego 1922 jej parlament (Sejm Wileński) przyjął uchwałę o włączeniu Litwy Środkowej do Polski. Z decyzją tą nie pogodziły się władze Litwy. Chociaż tymczasową siedzibą rządu było Kowno, to za stolice uważano dalej Wilno. Tak też zostało to zapisane w konstytucji litewskiej z 1928 i 1938 roku.
19 września 1939, pomimo obrony miasta przez harcerzy i gimnazjalistów, Wilno zajęły wojska radzieckie.
22 czerwca 1941 Niemcy zbombardowali miasto, a kilka dni później je zajęli. Wycofujący sowieci zamordowali kilkuset więźniów z wileńskich więzień i aresztów.
W 1941 w egzekucjach przeprowadzonych przez Niemców oraz grupę kolaborujących z nimi Litwinów we wsi Ponary (obecnie w granicach miasta, zginęło ponad 80 tysięcy mieszkańców, w tym 72 tys. Żydów i około 1,5–2 tys. Polaków.
AK we współdziałaniu z Armią Czerwoną, która weszła do miasta wieczorem 7 lipca 1944 roku po kilku dniach walk ulicznych w dniu 13 lipca wyzwoliła Wilno. Jednakże Polacy krótko cieszyli się swą wolnością, albowiem w kilka dni po nadejściu Armii Czerwonej NKWD aresztowało wszystkich polskich żołnierzy i oficerów oraz wydarło Wilno z rąk polskich. W konsekwencji decyzji mocarstw wielkiej trójki zapadłych na konferencji jałtańskiej, już znacznie okrojoną terytorialnie Litwę razem z Wilnem włączono do Związku Radzieckiego i po 1944 większość polskich mieszkańców została przesiedlona. Od tego czasu w Wilnie zaczęli masowo osiedlać się Litwini i Rosjanie.
Ruchy niepodległościowe zapoczątkowane w czerwcu 1988 przez Litewski Ruch na Rzecz Przebudowy nasiliły się od 1990 Wilno jest stolicą niepodległej Litwy. Jednak w styczniu 1991 doszło do starć pod wieżą telewizyjną (żołnierze użyli m.in. czołgów), w których po stronie opozycji zginęło 17 osób zaś ok. 600 zostało rannych. W 1993 Wilno odwiedził papież Jan Paweł II.
Obecnie Polska ma bardzo dobre stosunki dyplomatyczne z Litwą i do Wilna przyjeżdża co rocznie kilkadziesiąt tysięcy Polaków w celach zarówno turystycznych jak i handlowych.
Litwa jest też importerem polskich produktów drobiowych, co skłoniło PZZHiPD do zorganizowania w Wilnie promocji drobiu.
Opracowała Anna Zubków
Finansowane z Funduszu Promocji Mięsa Drobiowego
